Steunpilaren en valkuilen

Eigenlijk waren er bijna altijd wel mensen geweest waar Elke veel steun aan ontleende. Die steunpilaren wisten niet altijd dat ze steunpilaren waren. Dat was maar goed. Eens mensen wisten dat ze zo belangrijk waren voor Elke, veranderden ze vaak. Het leek wel of ze geen steunpilaar wilden zijn. Dat vond Elke moeilijk. Steunpilaren gaven Elke vaak op een onrechtstreekse manier emotionele stabiliteit. Ze moesten niet veel doen, gewoon zijn wie ze waren en doen wat ze altijd deden. Van voorspelbaarheid en vaste rituelen werd Elke rustiger. Ze vond het heerlijk als steunpilaren deden wat ze dacht dat ze zouden doen.

Met valkuilen was het net anders. Ook die waren er altijd maar ze deden steeds wat Elke wist dat ze zouden doen maar niet wilde dat ze deden. De meeste andere mensen waren valkuilen.

Elke wist wel dat ze niet in de valstrikken der ergernis mocht stappen maar soms kon ze zich toch niet houden. De meeste mensen wekten door alle prikkels die ze veroorzaakten, zoveel ergernis op bij Elke, dat ze wel kon ontploffen. Letterlijk ontploffen deed ze niet zo heel vaak maar ze begon de valkuilen dan te bestoken met rake opmerkingen en cynisch commentaar. Ze kon maar niet begrijpen dat sommige mensen nu eenmaal dom waren, onwetend, lui of luid. De diepste valkuilen waren dat alles tegelijk. Elke moest zich er in hun bijzijn steeds van overtuigen om niet in de valsstrikken te stappen. Ze wist dat ze steeds aan het kortste eind zou trekken. De ergernis was zo vermoeiend dat het korte plezier van een rake opmerking er nooit tegen op kon.